92 محصول
تجهیزات الکترونیک و برق (کابل )
کابل (به فرانسوی: Câble) یا شاه‌سیم، به یک یا چند سیم یا طناب که در کنار هم به صورت بسته‌شده.
به‌هم‌پیچیده یا به‌هم‌بافته برای شکل‌دادن یک مجموعهٔ یگانه هستند، گفته می‌شود.
در مکانیک، کابل‌ها برای بالابردن و کشیدن به کار می‌رود.
در برق، از آن‌ها برای هدایت جریان برق استفاده می‌شود.
یک کابل نوری دارای یک یا چند فیبر نوری در یک پوشش محافظ است که از فیبرها محافظت می‌کند.
کابل مکانیکی را به‌طور تخصصی‌تر طناب فولادی (یا سیم بکسل) می‌نامند.
تجهیزات الکترونیک و برق (کابل )
مهم‌ترین و بیشترین عایقی که در ساختمان کابل‌ها بکار می‌رود P.V.C (پلی وینیل کلراید) است .
که پرتو دور یا پلاستیک نامیده می‌شود. P.V.C عایقی غیرقابل اشتعال است .
و این مزیت خوبی در کابل‌ها می‌باشد. دارای انعطاف‌پذیری زیادی می‌باشد.
مواردی مانند ارزانی تولید انبوه و سادگی ساخت باعث شده که بیش از ۹۰ درصد کابل‌های فشار ضعیف از این عایق درست شوند.
نوعی عایق دیگر به نام PET (پلی اتیلن) برای کابل‌ها بکار می‌رود.
که آتشگیر بوده و در مکانهای اختصاصی بکار می‌رود.
در بعضی از کابل‌ها از عایق لاستیکی استفاده می‌شود که کاربرد زیادی ندارد.
کابل‌های هادی از جنس مس یا آلومینیوم می‌باشند.
در صورتی‌که بخواهیم از کابلی با هادی آلومینیوم برای کابل کشی هوایی استفاده کنیم باید یک رشته آن فولاد باشد.
الکترونیک
الکترونیک (به انگلیسی: Electronics) شامل فیزیک، مهندسی، فناوری و کاربردهایی است که با انتشار، جریان و کنترل الکترون‌ها در خلا و ماده سروکار دارد.
در الکترونیک برای کنترل جریان الکترون از دستگاه‌های فعال تقویت و یکسوسازی استفاده می‌شود.
در حالیکه در مهندسی برق کلاسیک از اثرات غیرفعال مانند مقاومت، خازن و القاگر برای کنترل جریان الکتریسیته استفاده می‌شود.
الکترونیک تأثیر عمده‌ای در پیشرفت جامعه مدرن داشته‌است.
شناسایی الکترون در سال ۱۸۹۷، و سپس اختراع لامپ خلأ که می‌توانست سیگنال‌های کوچک الکتریکی را تقویت و یکسوسازی کند، زمینه الکترونیک و عصر الکترون را افتتاح کرد.
این تمایز در حدود سال ۱۹۰۶ با اختراع لی دفارست از تریود آغاز شد.
که تقویت الکتریکی سیگنال‌های رادیویی ضعیف و سیگنال‌های صوتی را با دستگاه غیر مکانیکی امکان‌پذیر کرد.
تا سال ۱۹۵۰، این رشته «فناوری رادیویی» نامیده می‌شد.
زیرا کاربرد اصلی آن طراحی و تئوری فرستنده‌های رادیویی، گیرنده‌ها و لامپ‌های خلأ بود.
عبارت «الکترونیک حالت-جامد» پس از ساخت اولین ترانزیستور توسط ویلیام شاکلی، والتر هاوسر براتین، جان باردین در آزمایشگاه‌های بل در ۱۹۴۷ ظهور کرد.
سپس در سال ۱۹۵۹ ماسفت توسط محمد عطاالله (و همکارش داوون کانگ) اختراع شد.
ماسفت اولین ترانزیستور کاملاً جمع و جور بود که می‌توانست برای طیف وسیعی از کاربردها کوچک سازی و تولید انبوه شود.
که باعث ایجاد انقلابی در صنعت الکترونیک شد و نقشی اساسی در انقلاب میکروالکترونیک و انقلاب دیجیتال داشت.
ماسفت از آن زمان به عنصر اصلی اکثر تجهیزات الکترونیکی مدرن تبدیل شده‌است و پرکاربردترین دستگاه الکترونیکی در جهان است.